Muzeum Tatrzańskie im. dra Tytusa Chałubińskiego powstało w 1888 roku, a w 1889 roku udostępniono je do zwiedzania. Placówce regionalnej – z początku niewielkiej, mieszczącej się w dwóch izbach góralskiej chałupy usytuowanej w centrum wsi Zakopane, wyznaczono ambitne cele. Miała stać się instytucją dydaktyczną i badawczą, zainteresowaną eksplorowaniem Tatr i najbliższych im okolic.
Tę fundamentalną ideę rozwinął w sposób szczególny Juliusz Zborowski (1888–1965), pierwszy dyrektor Muzeum Tatrzańskiego. Swe talenty i cały wysiłek poświęcił na stworzenie pod Tatrami ośrodka badawczego będącego wsparciem dla osób zainteresowanych poznawaniem gór i leżących u ich podnóża regionów. W efekcie jego działań zakopiańska placówka stała się wzorcowym muzeum regionalnym, skupiającym wokół siebie wybitnych naukowców, inicjującym badania i rozwijającym nieustannie swe merytoryczne zaplecze – bibliotekę i muzealne kolekcje.
Prezentowana wystawa odwołuje się do idei muzeum będącego „schroniskiem dla wiedzy o Tatrach i Podhalu” – jak mawiał Juliusz Zborowski. Niewielka przestrzeń ekspozycji narzuca jej syntetyczną formę. Stanowi ona rodzaj instalacji uporządkowanej na wzór muzealnego katalogu. Tworzą ją wybrane przedmioty przekazane do Muzeum w okresie dyrektury Juliusza Zborowskiego przez naukowców i amatorów, którzy swą działalnością poszerzali wiedzę o tym szczególnym zakątku Polski, jego środowisku, dziejach i kulturze. Zbiór ten ma inicjować opowieści o tworzących go badaczach, o Muzeum Tatrzańskim – specyficznym „schronisku” dla gromadzonej przez nich wiedzy oraz o jego wieloletnim gospodarzu – Juliuszu Zborowskim.
Zapraszamy do zwiedzania ekspozycji, która wpisuje się w jubileusz 130-lecia Muzeum Tatrzańskiego – placówki powstałej z pasji poznania Tatr i zamieszkującego u ich stóp ludu.
