Wystawa stanowi część projektu, realizowanego wspólnie przez Wojewódzkie Centrum ds. Zachowania i Promocji Kultury Tradycyjnej w Klużu oraz Województwo Małopolskie, mającego na celu wzajemną promocję kultury polskiej i rumuńskiej.
Rumuńskie świątynie należą do rodziny europejskiej architektury drewnianej. Tradycja wznoszenia drewnianych cerkwi jest bardzo stara, dokumenty wspominają o tego typu budowlach już w XIV w. Zabytki te odzwierciedlają powszechność obróbki drewna w tym regionie, jako materiału taniego i powszechnie dostępnego. Przedstawione na fotografiach cerkwie zostały zbudowane i ozdobione pomiędzy XVII a XIX w.
Zabytki z Transylwanii posiadają pewne cechy wspólne, można jednak zauważyć różnice, wynikające ze stref etnograficznych. Planimetria świątyni rozciąga się podłużnie, ze wschodu na zachód, szeregując trzy pomieszczenia właściwe dla obrządku wschodniego: absydę, naos i pronaos. Cerkwie powstawały z drewnianych bali, ułożonych horyzontalnie na kamiennym fundamencie, połączonych na końcach. (system zwany Blockbau). Połączenie dzwonnicy z bryłą świątyni od strony zachodniej, to wpływ architektury gotyckiej. Wieża pełni w elewacji ważną rolę, w niektórych rejonach jest ona niezwykle wysoka. W najwyższej części wieży znajduje się galeryjka, a ponad nią hełm z iglicą. Dachy cerkwi i wieży pokryte są gontem.
