Na 95-te urodziny Teatr przygotował m.in. pełną błyskotliwego dowcipu, niespodziewanych zwrotów akcji i ciętej satyry na świat politycznych celebrytów, komedię Neila Simona „Per procura”. Tą właśnie sztukę obejrzeli uczestnicy jubileuszowej uroczystości.
Teatr Robotniczy w Nowym Sączu jest swoistym fenomenem wśród wszystkich amatorskich teatrów w Polsce. Nieustannie od 1922 roku (z przerwą na lata okupacji hitlerowskiej) proponuje kolejne premiery i spektakle dla dzieci, młodzieży i dorosłych.
W Krakowie mamy wielkie teatry: Stary, Słowackiego, STU, Łaźnię Nową. Tarnów ma Solskiego, Zakopane – Teatr Witkacego. My, w Nowym Sączu mamy coś absolutnie wyjątkowego. To jest niezwykłe dobro, które jest czymś, czym społeczeństwo rzeczywiście żyć może – autentycznym umiłowaniem sztuki. Teatr Robotniczy w Nowym Sączu jest dumą Małopolski. To jest świadectwo wrażliwości na kulturę naszego społeczeństwa, zarówno tego sądeckiego, jak i małopolskiego
– mówił Leszek Zegzda z zarządu województwa, gratulując wspaniałego jubileuszu.
O sile i sukcesach nowosądeckiej sceny stanowi jego „teatralna rodzina”: aktorzy reżyserzy, scenografowie i kompozytorzy. Dla niektórych z nich Teatr Robotniczy był i jest drugim domem, w którym spędzili wiele lat swojego życia, i dla którego ofiarowali to, co najlepsze: talent, pasję i umiejętności oraz ogromne zaangażowanie. Najbardziej zasłużeni - Monika Ślepiak, Sławomir Bodziony, Izabela Wiatrak, Barbara Klimczak, Jacek Michalik oraz Grzegorz Racoń - otrzymali z rąk Leszka Zegzdy z zarządu województwa, medale „Polonia Minor”.
Uroczystości jubileuszowej towarzyszyła wystawa fotografii „Teatr Robotniczy w obiektywie Jerzego Cebuli i Andrzeja Ramsa”.
***
Amatorski Teatr Robotniczy został założony przez nowosądeckich kolejarzy we wrześniu 1922 roku. Pierwsza premiera - sztuka Michała Bałuckiego „Gęsi i gąski" w reżyserii Stefana Bodzonia - wystawiona została już 25 października. W kolejnych latach Teatr wystawiał nową sztukę co miesiąc. Do wybuchu II wojny światowej odbyły się 132 premiery i około 400 przedstawień. Repertuar był bardzo różnorodny: od spektakli plebejskich po dramaty muzyczne, operetki i wodewile. W tamtym czasie w Teatrze gościnnie występował Leon Wyrwicz (grając dzielnego wojaka Szwejka), autorem scenografii był głównie artysta malarz Czesław Lenczowski. Po wyzwoleniu - już w grudniu 1945 roku - pierwszą premierą był „Ordynans w zalotach" w reżyserii Heleny Palczewskiej. Na początku lat 50-tych Teatr zaczął grać również przedstawienia dla dzieci; pierwszą premierą dla najmłodszej widowni były „Nowe szaty króla" H. Ch. Andersena. W 1957 roku Teatr Robotniczy przyjął imię Bolesława Barbackiego - artysty malarza, reżysera, scenografa i aktora, współtwórcy przedwojennego Towarzystwa Dramatycznego w Nowym Sączu. Aktorzy Teatru oraz zespoły MOK występują przy okazji ważniejszych wydarzeń kulturalnych, społecznych czy historycznych. Najczęściej granymi spektaklami były: „Śluby Dębnickie" Konstantego Krumłowskiego, „Krowoderskie zuchy" Stefana Turskiego i „Zemsta" Aleksandra Fredry. „Siódma” wersja „Zemsty" w 1992 roku, przygotowana przez Andrzeja Horoszkiewicza, została wystawiona w Teatrze na Wodzie w warszawskich Łazienkach i pokazała ją TVP 1.
75-lecie Teatru było inspiracją do zorganizowania po raz pierwszy Jesiennego Festiwalu Teatralnego, który jest jedną z najpopularniejszych tego typu imprez w Polsce, prezentujących spektakle najlepszych polskich scen z udziałem czołówki polskich artystów. Teatr Robotniczy współpracuje też z zawodowymi scenami oraz reżyserami. Swoje spektakle wystawiał dzięki temu m.in. w Teatrze „Kamienica" w Warszawie, w Sztokholmie i w Turynie („Tryptyk Rzymski Jana Pawła II w języku esperanto).
