Maltańskie Centrum Pomocy Niepełnosprawnym Dzieciom i Ich Rodzinom wybudowano – jak głosi tablica przy wejściu - „w latach 2004-2006 staraniem Związku Polskich Kawalerów Maltańskich, przy wydatnej pomocy władz miasta Krakowa, samorządu Województwa Małopolskiego, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz licznych instytucji, firm i osób prywatnych.” Centrum powstało na działce, którą kawalerzy maltańscy otrzymali od Gminy Kraków i dzięki m.in. środkom z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych będących w dyspozycji Województwa Małopolskiego. Do budowy ośrodka znacząco przyczynili się także prywatni sponsorzy. Jedna pani przekazuje od kilku lat co miesiąc po 5 złotych, inna jedną emeryturę rocznie. To były prawdziwe odruchy serca. - mówi dr Moczurad. Całość inwestycji kosztowała ponad 5 mln złotych.
Centrum będzie miało charakter ośrodka wczesnej diagnostyki i terapii dla dzieci z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego i będzie połączone z przedszkolem dla niepełnosprawnych dzieci. Rocznie będzie obejmowało opieką około 2500 rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi do 7 roku życia, którymi zajmować się będą lekarze, psycholodzy, logopedzi, fizjoterapeuci, pedagodzy oraz pracownicy socjalni.
- Widziałem takie placówki m.in. w krajach skandynawskich. – mówi dla „Dziennika Polskiego” inicjator powstania Centrum, dr Krzysztof Moczurad, szpitalnik Związku Polskich Kawalerów Maltańskich. - Funkcjonują tam znakomicie, potwierdzając, że bardzo wczesna dobra diagnostyka i dalsza rehabilitacja dzieci - fizyczna i psychiczna - połączona ze wspomożeniem rodziców daje znakomite efekty. O ile oczywiście wparcie dla rodziców nie ogranicza się jedynie do pouczenia o sposobach prowadzenia rehabilitacji dziecka, a ma na celu, mówiąc w skrócie, podniesienie ich kompetencji opiekuńczych, rehabilitacyjnych i wychowawczych. Szybko przekonałem się, jak taki ośrodek jest potrzebny i uzyskałem zgodę zarządu związku na jego budowę.
Zakon Maltański jest najstarszym zakonem rycerskim wywodzącym się ze wspólnoty mniszej, która w połowie XI wieku utworzyła szpital i przytułek dla pielgrzymów przybywających do Ziemi Świętej. Działalność szpitalnicza i dobroczynna na rzecz chorych stała się nieprzerwanie obszarem działania Zakonu przez następne 900 lat – ukształtowało to charakter Zakonu, którego dewizą stało się Tuitio Fidei et Obsequium Pauperum (z łac. Obrona Wiary i Służba Ubogim). Realizowane jest to poprzez charytatywną pracę Kawalerów i Dam Zakonu na płaszczyźnie pomocy humanitarnej, medycznej i innych działań społecznych. Działalność ta prowadzona jest obecnie w ponad 110 krajach.
