Jerzy Zacharko urodził się 23 kwietnia 1951 roku w Mszanie Dolnej. Ukończył Technikum Budowy Instrumentów Lutniczych w Nowym Targu. Był z zawodu lutnikiem, działaczem opozycji w PRL-u, a w latach 1974-1992 dekoratorem w WSS „Społem” w Zakopanem. Współorganizował tam Komitet Organizacyjny „Solidarności”.
24 października 1980 roku został Przewodniczącym komitetu, a już 31 października brał udział w zakładaniu Miejskiej Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w Zakopanem. Uczestniczył też w I Zjeździe Solidarności Pracowników „Społem” w Gdyni. Wybrano go na wiceprzewodniczącego Krajowej Komisji Koordynacyjnej Solidarności Pracowników „Społem”.
W 1981 roku na II Zjeździe Pracowników „Społem” wybrano go na przewodniczącego, brał również udział w I Walnym Zebraniu Delegatów Regionu Małopolska. Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany w ośrodkach odosobnienia w Załężu i Kielcach-Piaskach. W latach 1986-89 był drukarzem i kolporterem podziemnych wydawnictw min. „Biuletynu Podhalańskiego”.
4 maja 1989 roku został wiceprzewodniczącym Tymczasowej Komisji Miejskiej NSZZ „Solidarność”, a od 19 września przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego w Zakopanem. W lutym 1990 roku wybrano go na przewodniczącego Miejskiej Komisji Koordynacyjnej. Był inicjatorem powstania dwóch książek o zakopiańskiej „Solidarności” – „Drogi do Niepodległości” i „Zakopiańska Solidarność”.
Był aktywnym samorządowcem pełniącym wiele funkcji min. przewodniczącego Rady Miasta Zakopanego, wiceburmistrza Zakopanego i wicestarosty tatrzańskiego. Został doceniony i odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Marszałek Witold Kozłowski odznaczył pośmiertnie Jerzego Zacharko Złotą Odznakę Honorową Województwa Małopolskiego – Krzyż Małopolski.
