Malowanie jest dla Barbary Józefowicz bardzo osobistym przeżyciem. Każdy obraz jest związany z jakimś prawdziwym doświadczeniem, np. spotkaniem z kimś, podróżą, wspomnieniem dzieciństwa, wspomnieniem miejsc i czasu minionego, opowieściami babci, obserwacją zjawisk przyrody, uczestniczeniem w świętach i obrzędach ludowych i karnawałach, czy to w Polsce czy w Ameryce Południowej itp.
Malarstwo Barbary Józefowicz ma charakter artystyczno-etnograficzny. Chętnie maluje „Wrażenia z dzieciństwa, kiedy świat wydawał się duży i kolorowy, a wszyscy ludzie dobrzy i szczęśliwi”. Tematem obrazów są najczęściej peryferie „wielkiego świata”. Różne małomiasteczkowe albo wiejskie podwórka i zaułki, tak w Polsce jak i w Ameryce, place z gauchos w sombrerach, przy koniach, przed barami dla mężczyzn nazywanymi cantinas. Pojawiają się i akcenty łemkowskie, z którymi malarka mogła zetknąć się w młodości, gdyż właśnie na Dolnym Śląsku osiedlono Łemków wysiedlonych z Karpat w 1947 r. Józefowicz cofa czas, przenosi nas w góry, na szczęśliwą jeszcze, zasypaną śniegiem Łemkowszczyznę, z wiekową drewnianą cerkwią i cmentarzem z charakterystycznymi, prawosławnymi kamiennymi krzyżami.
