Nagrodę w wysokości 40 000 zł (ufundowaną w równych częściach z budżetu województwa małopolskiego i gminy miejskiej Kraków) wręczyła Iwona Gibas z zarządu województwa.
Ireneusz Kania uhonorowany został za całokształt twórczości translatorskiej i eseistycznej. Znany jest jako wybitny tłumacz z kilkunastu języków, europejskich i azjatyckich, nowożytnych i starożytnych. Jego ogromny dorobek translatorski obejmuje pozycje z dziedziny religioznawstwa, filozofii, teorii kultury i nauki, a ponadto także literaturę piękną (zarówno poezję, jak i prozę). Pisze także wstępy do tłumaczonych książek oraz eseje. Przekazał polskiemu czytelnikowi podstawową część dorobku Mircei Eliadego, Karla Kerényiego i Emila Ciorana. Przełożył m.in. dzieła Umberta Eco, Constantina Noiki, a także „Opowieści Zoharu” i „Tybetańską Księgę Umarłych”. Skompilował i przetłumaczył z języka palijskiego korpus tekstów buddyjskiej szkoły Małego Wozu -„Muttāvali Wypisy z ksiąg starobuddyjskich”. Wybory autorskich esejów zawarł w książkach pt. „Ścieżka nocy” oraz „Dług metafizyczny. Eseje i rozmowy.”
Przyznawana wspólnie przez marszałka województwa małopolskiego oraz prezydenta miasta Krakowa Nagroda im. Kazimierza Wyki należy do nielicznych nagród tego typu w Polsce.
To ogromny powód do dumy, że tu – w Małopolsce – wręczana jest tak prestiżowa nagroda. Jej wagę docenili już dawno zarówno teoretycy literatury i sztuki, jak i sami autorzy. Warto dodać, że to jedno z niewielu wyróżnień w dziedzinie literatury
- podkreśla Iwona Gibas z zarządu województwa.
Idea nagrody - wyróżnienie wybitnych dokonań literackich i artystycznych twórców, którzy w swojej działalności nawiązują do świata wartości i zakresu zainteresowań prof. Kazimierza Wyki - zrodziła się wkrótce po śmierci jej patrona, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. W ten sposób środowisko literackie Krakowa pragnęło uczcić i zachować w pamięci tego wybitnego historyka literatury, krytyka literackiego, eseistę, twórcę własnej metodologii krytyki literackiej, zwanej „szkołą Wyki”, znawcę sztuki, animatora życia kulturalnego, humanistę o niezwykłej energii i artystycznej wyobraźni.
W gronie laureatów Nagrody znajdują się najwybitniejsze osobowości polskiej humanistyki.
Pierwszym laureatem został w 1980 roku prof. Jerzy Kwiatkowski, wśród kolejnych wymienić można m.in. prof. Jana Błońskiego, prof. Michała Głowińskiego, Zbigniewa Herberta, prof. Marię Janion, prof. Mariana Stalę, prof. Jerzego Jarzębskiego, prof. Teresę Walas, prof. Krzysztofa Uniłowskiego, prof. Stanisława Balbusa, prof. Franciszka Ziejkę, prof. Stanisława Burkota, prof. Włodzimierza Maciąga, prof. Mieczysława Porębskiego, prof. Michała Pawła Markowskiego, prof. Marię Poprzęcką i wielu innych.
