Święto Żołnierza w II Rzeczypospolitej zostało ustanowione rozkazem Ministra Spraw Wojskowych gen. broni Stanisława Szeptyckiego w dniu 4 sierpnia 1923 roku celem upamiętnienia Bitwy Warszawskiej. W rozkazie podano „W dniu tym wojsko i społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę wiekopomnego rozgromienia nawały bolszewickiej pod Warszawą święci się pamięć poległych w walkach z wiekowym wrogiem o całość i niepodległość Polski”.
Bitwa Warszawska została stoczona w dniach 13-25 sierpnia 1920 r. i była decydującym starciem podczas wojny polsko-bolszewickiej. „Cud nad Wisłą” został uznany za osiemnastą najważniejszą bitwę w historii świata. Zdecydował o utrzymaniu niepodległości przez Polskę; historycy twierdzą, że powstrzymał sowiecką inwazję. 15 sierpnia rozpoczęło się forsowanie Wieprza pod Kockiem - kontrofensywa, która doprowadziła do rozbicia frontu wojska rosyjskiego.
Na ten dzień wyznaczono Święto Wojska Polskiego, obchodzone jeszcze po II wojnie światowej. Potem zmieniono termin na 14 października, związany z bitwą pod Lenino. W latach 1990-1992 żołnierze świętowali 3 maja, w rocznicę uchwalenia konstytucji. Od 1992 r. Święto Wojska Polskiego jest znów obchodzone 15 sierpnia.
