Nagroda za wybitne i szczególne osiągnięcia w dziedzinie zachowania lokalnej tożsamości kulturowej w Małopolsce. Ustanowienie i przyznawanie wyróżnienia ma na celu promowanie dobrych wzorców w zakresie szczególnego i aktywnego zaangażowania na rzecz ochrony wszelkich elementów lokalnego dziedzictwa kulturowego. Nagroda przyznawana jest od 2012 roku.
Nagroda Województwa Małopolskiego im. Romana Reinfussa ma charakter indywidualny i przyznawana jest za całokształt dokonań oraz za realizację wartościowych projektów na obszarze Małopolski w zakresie:
- ochrony lokalnego dziedzictwa kulturowego,
- ochrony dóbr materialnej kultury lokalnej, w tym sztuki ludowej i rzemiosła artystycznego,
- ochrony dóbr niematerialnej kultury lokalnej, w szczególności ochrony tradycji, folkloru, technologii, historycznych i tradycyjnych nazw, gwary oraz ochrony tzw. ginących zawodów i upowszechniania wiedzy o zawodach, które już wyginęły,
- upowszechniania wiedzy o wartości i znaczeniu dziedzictwa kulturowego lokalnego m. in. poprzez organizowanie wystaw, koncertów, festiwali, konkursów oraz innych wydarzeń artystyczno-kulturalnych.
Nagroda jest przyznawana – w oparciu o rekomendacje Kapituły Nagrody i stosowną uchwałę Zarządu Województwa Małopolskiego – w trzech stopniach: I Nagroda, II Nagroda i III Nagroda.
Nagroda jest przyznawana osobom – których postawa życiowa wspiera zachowanie lokalnej tożsamości kulturowej – za całokształt działalności w dziedzinie ochrony lokalnego dziedzictwa kulturowego.
Nagroda finansowa o łącznej wysokości 30 000 zł jest przyznawana w trzech stopniach:
- I Nagroda – w wysokości 15 000 zł,
- II Nagroda – w wysokości 9 000 zł,
- III Nagroda – w wysokości 6 000 zł.
Laureaci nagrodzeni zostają nagrodą finansową oraz okolicznościowym dyplomem i statuetką.
Szczegółowe informacje dostępne są pod numerem telefonu: 12/ 63 03 305.
- Przyznane Nagrody w 2024 r.
- Przyznane Nagrody w 2023 r.
- Przyznane Nagrody w 2022 r.
- Przyznane Nagrody w 2021 r.
- Przyznane Nagrody w 2020 r.
- Przyznane Nagrody w 2019 r.
- Przyznane Nagrody w 2018 r.
- Przyznane Nagrody w 2017 r.
- Przyznane Nagrody w 2016 r.
- Przyznane Nagrody w 2015 r.
- Przyznane Nagrody w 2014 r.
- Przyznane Nagrody w 2013 r.
- Przyznane Nagrody w 2012 r.
Patron
Prof. dr hab. Roman Reinfuss (1910 – 1998)
Roman Reinfuss urodził się 27 maja 1910 r., a zmarł 26 września 1998 r. w Krzywaczce pod Krakowem. Był wybitnym etnografem i badaczem sztuki ludowej, związanym swoją twórczością naukową z góralszczyzną karpacką w szczególności z Łemkowszczyzną.
W 1931 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, zakończone uzyskaniem tytułu magistra w 1935 r. Na pierwszym roku studiów nawiązał kontakt z Sewerynem Udzielą, dyrektorem Muzeum Etnograficznego w Krakowie, dzieląc się z nim wynikami amatorskimi badań etnograficznych prowadzonych dorywczo w okolicach Gorlic.
Pierwszy swój artykuł o łemkowskim pasterstwie opublikował w 1931 roku w niedzielnym dodatku krakowskiego „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”. We wrześniu 1936 roku podjął prace w Muzeum Etnograficznym w Krakowie, gdzie po roku awansował na stanowisko kustosza. Równolegle kontynuował studia etnograficzne u prof. Kazimierza Dobrowolskiego, jako jego asystent w Seminarium Etnologicznym i Socjologicznym UJ.
Podczas okupacji niemieckiej, opiekował się zbiorami muzealnymi, początkowo w charakterze dozorcy, potem laboranta-konserwatora. W 1945 roku ukończył studia etnograficzne, a w 1946 uzyskał doktorat na podstawie pracy „Łemkowie jako grupa etnograficzna”. W 1953 roku ukazał się jego praca „Polskie druki ludowe na płótnie”, która miała być podstawą przewodu habilitacyjnego, ale w tym czasie habilitacje zostały zniesione. W 1955 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1971 otrzymał nominację na profesora zwyczajnego.
Na przełomie lat 1945/46 podjął się zorganizowania studiów etnograficznych na reaktywowanym wówczas Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie pracował do 1949 roku, początkowo jako wykładowca, później zastępca profesora i kierownik katedry. Rozpoczął badania nad zabytkowym budownictwem drewnianym Dolnego Śląska, nad kulturą ludności osiedlanej wówczas na tych terenach, a także nad dokumentacją zbiorów muzeów dolnośląskich.
Pod koniec 1946 roku został kierownikiem Sekcji Zdobnictwa w powstałym wówczas Państwowym Instytucie Badania Sztuki Ludowej, a następnie kierownikiem Pracowni Dokumentacji Polskiej Sztuki Ludowej Państwowego Instytutu Sztuki w Krakowie, włączonej w 1960 roku do Instytutu Sztuki PAN w Warszawie. Zainicjował planowe badania terenowe nad całokształtem sztuki ludowej dawnej i współczesnej, obejmujące cały obszar kraju. Kierował zespołem przez 34 lata, do końca 1989 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę. Stworzył w Instytucie Sztuki wraz ze swoim zespołem pracowników unikalne archiwum obejmujące ponad 95 tyś. pozycji inwentarzowych: rysunków, tekstów oraz 80 tyś. fotografii, dokumentujących polską sztukę ludową.
Budował podwaliny powojennej etnografii, poświęcając się pracy dydaktycznej, którą prowadził na Uniwersytecie Wrocławskim, Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Krakowie oraz Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, późniejszej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W Katedrze Etnografii Słowian Uniwersytetu Jagiellońskiego (późniejszy Instytut Etnologii) prowadził wykłady na temat polskiej sztuki ludowej. Pod jego opieką powstało kilkanaście prac magisterskich. Na Uniwersytecie Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie zorganizował po wieloletniej przerwie od podstaw Katedrę Etnografii i Etnologii.
Zmarł 26 września 1998 roku, w Krzywaczce pod Krakowem. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.