Prof. Edward Balcerzan jest teoretykiem literatury, krytykiem literackim, tłumaczem, poetą, prozaikiem. Ukończył w 1961 roku filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – tematem pracy magisterskiej były powieści Stanisława Ignacego Witkiewicza „Pożegnanie jesieni" i „Nienasycenie". Doktorem nauk humanistycznych został w 1968 roku, tematem pracy doktorskiej była problematyka dwujęzyczności w twórczości Brunona Jasieńskiego. Habilitację uzyskał w 1972 roku, a w 1985 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1990 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
Najważniejsze publikacje: „Morze, pergamin i ty” (1960), „Podwójne interlinie” (1964), „Granica na moment. Wiersze, przekłady, pastisze” (1969), „Późny wiek” (1972), „Pobyt” (1964), „Któż by nas takich pięknych” (1972), „Styl i poetyka twórczości dwujęzycznej Brunona Jasieńskiego. Z zagadnień teorii przekładu” (1968), „Oprócz głosu. Szkice krytycznoliterackie” (1971), „Przez znaki” (1972), „Kręgi wtajemniczenia” (1982), „Poezja polska w latach 1939-1965 (cz.1)” (1982), „Poezja polska w latach 1939-1965 cz.2” (1988), „Liryka Juliana Przybosia” (1989), „Przygody człowieka książkowego” (1990), „Poezja polska w latach 1918-1939” (1990), „Śmiech pokoleń – płacz pokoleń” (1997), „Poezja polska w latach 1939-1968” (1998), „Literatura z literatury (strategie tłumaczy)” (1998), „O nowatorstwie”(2004), „Zuchwalstwa samoświadomości” (2005), „Literackość. Modele, gradacje, eksperymenty” (2013).
Przypomnijmy, z inicjatywą ustanowienia Nagrody im. Kazimierza Wyki wystąpił w 1975 roku Jan Pieszczachowicz – ówczesny prezes Krakowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Ustanowienie nagrody było wyrazem hołdu dla prof. Kazimierza Wyki, wybitnego historyka literatury, krytyka, eseisty, znawcy sztuki, animatora życia kulturalnego, humanisty o niezwykłej energii i artystycznej wyobraźni, twórcy krakowskiej szkoły krytyki.
Kazimierz Wyka urodził się 19 marca 1910 roku w Krzeszowicach pod Krakowem, zmarł 19 stycznia 1975 roku w Krakowie. W latach 1928-1932 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, był uczniem Stanisława Pigonia. Studia kontynuował w Belgii i Francji. Od 1934 roku związany był z Uniwersytetem Jagiellońskim, na którym pracował jako asystent, w 1948 roku został profesorem (w okresie okupacji był wykładowcą tajnych kursów uniwersyteckich). W 1948 roku współtworzył Instytut Badań Literackich, którym kierował w latach 1953-1970. W okresie 1945-1950 pełnił funkcję redaktora naczelnego krakowskiego miesięcznika „Twórczość”. Był stałym współpracownikiem tygodnika „Odrodzenie”, w ramach którego publikował ceniony felieton „Szkoła krytyków” (1946-1948). W latach 1963-1965 prof. Kazimierz Wyka był prorektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prof. Wyka szczególnie interesował się okresem romantyzmu i Młodej Polski. Dorobek naukowy prof. Kazimierza Wyki obejmuje różne dziedziny: historię literatury polskiej i krytykę literacką, ale także historię sztuki i film.
(Biuro prasowe)